Szanowni Państwo, ponownie muszę prosić o ratunek. 

Historię Fruzi usłyszałem od handlarza. I jest ona podobna do setek innych, gdy konik się znudził i musiał umrzeć. 

Kupiona dla dzieci jako zwierzątko do zabaw. Na samym początku była przez wszystkich uwielbiana. Dzieci codziennie ją czesały, dawały marchewki i jabłka. Całe dnie spędzali na spacerach po sadzie i pobliskim lesie. Traktowano ją jak członka rodziny. Fruzia była najszczęśliwszym osiołkiem na świecie. Bo ją bardzo kochano.

Z biegiem czasu zainteresowanie Fruzią malało i poświęcano jej coraz mniej uwagi. Dzieci, jak to dzieci, zaczęły się bawić innymi zabawkami i nowymi grami w telefonie. A ich rodzice całe dnie spędzali w pracy, żeby na to wszystko zarobić. Też już nie mieli serca do ośliczki wymagającej uwagi i miłości.  

Fruzia coraz częściej spędzała całe dnie zamknięta w boksie, bez możliwości przejścia się po łące, poskubania trawy. Była samotnym osiołkiem, nie miała nikogo kto by do niej przychodził i chociaż troszkę pogłaskał po pyszczku. Miała w boksie tylko małe okienko, przez które mogła wyglądać na świat i wyobrażać sobie jak biega razem ze swoimi przyjaciółmi po polanach, jak wygrzewa się w ciepły, słoneczny dzień. Fruzia została sama. 

Właściciele ośliczki dostając szansę, wyprowadzili się ze wsi do dużego miasta. Fruzię na szybko wywieźli do handlarza licząc na dodatkowy zarobek.