Życie Florentyny było banalnie proste i zupełnie nieatrakcyjne medialnie. I taki też będzie jej koniec. Bo za kurtyną, za którą nie zaglądają żadne kamery, nie ma troski ani grama empatii. Jest tylko towar, waga i cena. I jest rzeźnicka zimna stal tnąca powietrze, gardło i życie. Tnąca na zawsze.

Dzień, w którym przed Florentyną i małą Felą opadnie trap ciężarówki zbliża się nieuchronnie. Sprzedana handlarzowi, bo ktoś uznał, że nią już czas, w ciemnej oborze tuli do siebie swoją córkę. Malutka Fela co rusz na nas zerka, ale nie podchodzi. Strzyże tylko uszami bacznie nas obserwując. Mama szturcha nosem swoje dziecko, jakby się bała, że ją zabierzemy, jakby ją upominała, by się nie zbliżać. Czy wie, że nadchodzi już koniec i będzie musiała zaprowadzić na rzeź własne dziecko? Czy wie, że nie będzie w stanie jej ocalić? Czy pęknie jej serce z żalu, gdy usłyszy ostatnie, błagalne rżenie przerażonej Feli? Ponoć zwierzęta czują zbliżający się koniec, a tu, w miejscu, w którym konie szykowane są na rzeź, śmierć czai się w każdym kącie. I nie ma jak od niej uciec.

Gdy pytamy, czy Florentyna była ponownie kryta, handlarz nie mówi nic. Nie wie, a może nie chce powiedzieć. Zresztą nie ma to tutaj żadnego znaczenia. Póki nie widać ciąży, źrebne klacze bez skrupułów są wywożone na rzeź. Gdy pytamy o cenę, mężczyzna niespecjalnie się ożywia. W starciu z ubojnią, która płaci bez problemu, nie jesteśmy atrakcyjni. Rozmowa się nie klei. Trudno uprosić długi termin. Jeszcze trudniej się poddać i odejść.