Gdy wjeżdżam na podwórze, widzę jak małą Felę handlarz siłą wywleka z obory. Przerażony kucyk zapiera się kopytkami i jak oszalały szarpie na linie. Sznur boleśnie wrzyna się w skórę i zaciska. Brakuje jej tchu, a handlarz śmieje się jak obłąkany. „Patrz pan” – mówi – „jakie rodeo”. W końcu Fela się poddaje. Wie już, że nie wygra. Jest zbyt mała, zbyt słaba. Ma około roku, ale rozumie, że nic dobrego ją już nie czeka. Zamiera. Małe chrapki szybko pracują łapiąc kolejne oddechy. W przerażonych oczach nie widać już nadziei. Jest strach tak wielki, że paraliżuje. Jeszcze chwilę temu szarpiąca się Fela, teraz nie chce się ruszyć. I tylko bezradnym wzrokiem wodzi po handlarskim podwórzu. Jest sama. Nie ma nikogo, kto stanąłby po jej stronie.

„Samochód po nią dziś zajedzie. Mieli być już godzinę temu, ale coś im wypadło i na samą noc będą. I dobrze, niech jedzie byle szybciej.
Nie, no nie do życia, na mięso idzie. Na co komu takie byle co. Widzi pan przecież, że to koślawe i słabe takie. Kupiłem na hak, tanio było, bo byle jakie, to wziąłem. Mięso to mięso, zapłacą za kilogramy przecież. To nie źrebak zimnokrwisty, ale straty mieć nie będę hehehehe. Wie pan, trzeba korzystać jak się okazja zdarza…”