Szanowni Państwo, przez ostatni rok wspólnie uratowaliśmy setkę koni. To ratowanie zwierząt wiąże się z ciągłym proszeniem. Nie jest to dla mnie łatwe. Ale gdybym nie prosił, nie byłbym w stanie uratować żadnego z tych zwierzaków. Ona wszystkie żyją dlatego, że uznaliście, że warto im pomóc.

Niestety czasem ta pomoc nadchodzi za późno. Bo bywa tak, że nie zdążę nawet Was poprosić, a już nie ma szansy na ocalenie. Bo albo rzeźnia mnie ubiegła, albo ten ktoś, kto tam czekał na ratunek, wyglądając pomocy przez zapyziałe okienko, umarł. W tym tygodniu umarł mi tak u handlarza roczny źrebak. Nie zdążyłem poprosić o pomoc dla niego. Wieczorem pojechałem go poznać, pogłaskać, przytulić. Pojechałem ustalić termin i cenę. Był Brązowy, miał białą strzałkę na głowie i skarpetki na nogach. Wtulał te swoje maleńkie, ciepłe chrapki w moje ręce. Wtulał się całym swoim wątłym ciałkiem i zamykał oczy. Wierzył we mnie, a ja tak bardzo wierzyłem, że mu pomożemy. Rano przyszedł sms, że nie żyje. Jego serce stanęło. Świat się nie zatrzymał, słońce nie zgasło, nikt o nim przecież nawet nie wiedział. Umarł tam, w stęchłej komórce, na stercie odchodów. Był zupełnie, zupełnie sam. Choć zrobiłbym wszystko by go wykupić, już nic nie mogę dla niego zrobić. Została dziura w sercu, krótki film, kilka zdjęć. I żal.