Szanowni Państwo,
Nawet nie wiem, od czego zacząć, nie wiem, co mam Wam napisać, bo ilość myśli kłębiących się w głowie tworzy potworny chaos. To wypadkowa strachu, smutku i niemocy. To mieszanka sprawiająca, że chce się krzyczeć z bezsilności. Chce się uciec i nie widzieć. Chce się więcej nigdy już nie wchodzić na podwórko do handlarza i nie patrzyć w oczy skazanym na rzeź koniom. Chce się żyć innym życiem, w którym nie zagląda się tam, gdzie śmierć czai się w każdym kącie, a ludzie nie parają się szlachtowaniem zwierząt.
Moja wytrzymałość przekroczyła zenit. Bo choć bywałem w setkach miejsc, gdzie zwierzęta czekają na ubój, widziałem tysiące zwierząt, których już dawno nie ma, nie nauczyłem się być obojętny i patrzeć nie czując tego, co one czują. To są obrazy, których się zapomnieć po prostu nie da.

Miła i Lusia. Jedna gniada z rzęsami do nieba, trochę śmielsza i bardziej odważna, druga kasztanka o miodowych oczach, wycofana, wystraszona. Obie nie skończyły nawet roku, a z wyciętymi na sierści numerami czekają na ubój. Te numery na sierści są wycinane po to, by po zabiciu było wiadomo, z którego konia jest mięso. By klient, który zamówił półtusze z koni, mógł złożyć reklamacje w razie ropni, siniaków czy wad…