Widziałam rozpacz i koński strach, nie raz. Za kurtyną, gdzie śmierć jest codziennością, ich historie zapadające na dno serca, niczym kamień.

Za tymi drzwiami nie ma troski, empatii, grama człowieczeństwa. Tam miłość do koni wypisuje się zadzierzgniętym rzeźnickim sznurem, twardym kijem i duszącymi oparami obornika. Śmierć czai się tu w każdym kącie, wyciągając łapczywie ręce po przerażone zwierzęta, których jedyną winą jest to, że się urodziły i stały zbędne dla człowieka.

Gwiazdka i Basia. Razem przyjechały do handlarza. Razem stanęły w boksie. Razem pójdą na rzeź. Wtulone, są dla siebie jedynym oparciem. Czy przeczuwają, że gdy nadejdzie ten czas, zostaną brutalnie rozdzielone? Bo tam, gdzie pójdą, są już całkiem same. Rzeźnicki nóż zagłuszy ich rozpacz pojedynczo. I tylko następny w kolejce usłyszy, jak wołają, do ostatniego tchu, o pomoc, która nigdy nie nadchodzi. Czy wiedzą, że przegrały już wszystko? Że to koniec.