24.04.2024 Szanowni Państwo,
Jest tragedia. U handlarza jeszcze chwilę temu były trzy źrebaki. Ogierki, takie niewiele ponad półroczne. Stały tam wtulone w siebie, przerażone, oderwane siłą od matek, były dla siebie jedyną ostoją, jedynym oparciem. Wystraszone, nierozumiejące czemu trafiły do piekła. Niepotrzebne nikomu, niechciane, opasane na mięso szykowane były na ubój.
Jeszcze kilka dni temu były trzy. Ten w łatki i dwa gniade. Dziś są już tylko dwa, bo tego, który pierwszy wyszedł z obory, załadowano na samochód i odwieziono na rzeź. On już nie żyje. Został zarżnięty. Zabito najodważniejszego z nich. Najbardziej ufnego, tego, który najmniej bał się ludzi…

Chciałem, tak bardzo chciałem, ale nie zdążyłem im pomóc. Handlarz wiedział, że chcę je kupić, rozmawiałem z nim kilka razy, prosiłem by zaczekał. Liczyłem, że gdy wyjadą nasze konie na pastwiska, będzie miejsce dla tych maluszków, wtedy weźmiemy wszystkie trzy. Tak już nigdy się nie stanie. Handlarz nie zaczekał. Pytałem, dlaczego tak zrobił:

„panie, było miejsce, to załadowałem. Co mam to trzymać i dawać żreć i czekać, a po co? Ja takich to setki wywiozłem, tego nikt nie chce. Ten łaciaty koślawy, a kto takiego weźmie i na co? A grubaski? Przecież one na mięso hodowane tylko, na nic innego. Te źrebaki kiepskie, nie ma co myśleć, trzeba wywozić, żeby miejsce było. Ruch tu musi być, to nie przechowalnia dla koni. One po to są, żeby na talerz iść, a panu cięgle się wydaje, że komuś one potrzebne. Jeszcze lekkie, pod siodło to wiadomo, ale te? Tylko hak! Nie zaczekałem i trzymać dalej też nie będę, wywożę i te dwa.”

Szanowni Państwo, z tych trzech dzieciaków, zostały tylko dwa. Jeden nie żyje, drugi jutro rano pojedzie do ubojni, a trzeci zakończy życie w piątek. Nie są te konie duże, nie kalkulowało się słać osobnego samochodu do rzeźni, więc handlarz doładowuje je pojedynczo znajomemu. Byleby koszty były jak najmniejsze, a zarobek jak największy.

Pytałem o cenę, chce 11500 zł za obydwa. Prosiłem go, by je zostawił, by im i mi dał szansę obiecując, że do końca tygodnia dostanie zaliczkę, ale on nie chce czekać. Opowiada, że znajomy hoduje konie pod siodło, a te nic nie warte. Długo dyskutowałem z nim, ale tam nie ma z kim rozmawiać. Powiedział jedynie, że jak nie dam mu dziś 2000 zł, jutro rano ładuje kolejnego, a ja mam tam jechać, gdzie są te dobre wg niego konie do kupna.

Jak mam je zostawić, gdy zostawili je wszyscy? Jak się od nich odwrócić i zapomnieć, że były? Ten trzeci umarł, pojechał na rzeź, bo zabrakło czasu, by mu pomóc, by ocalić jego życie. Jak on musiał być przerażony, gdy został sam. Gdy zagoniono go na samochód, a jego dwaj przyjaciele tam zostali. Jak on musiał rozpaczliwie rżeć, wołając ich na ratunek. Jak musiało bić jego oszalałe ze strachu serce, gdy wiedział co się zaraz stanie. One wszystko czują i przeczuwają, że zaraz umrą. I tak bardzo się boją, ale z ubojni już nie ma ratunku. Tam cały system przegonów jest postawiony po to, by nie uciekły, by można było je zabić.