Stareńka Duszka przekręca głowę i nasłuchuje. Małe chrapki pracują miarowo. Wdycha powietrze, stara się wyłapać znajomy zapach. Ale go nie ma. Wołam ją, ale się nie rusza. Choć wyciągam do niej ręce z marchewką, nie robi nawet kroku w moją stronę. Tylko co rusz macha głową, odganiając się od stada natrętnych much. W jej mętnych oczach nie odbija się nic. Ani marchewka, ani ja, ani obora handlarza. Stoi bezradna i zagubiona. Zdeformowane, zbyt długie kopytka, grzęzną w starym gnoju. Trudno na nich ustać, chodzić jeszcze gorzej. W mroku ledwo widać karą Duszkę. Ale ona nadal tam jest. Taka mała, tak bardzo przerażona. Wyrzucona tam, gdzie kończy się koński świat, a zaczyna droga do ubojni.

Gdy ją dotykam, wzdryga się wystraszona. Czuje jak pod skórą, drżą jej wszystkie mięśnie. Głaszczę, uspokajam. Po chwili wtula ciepłe chrapki w moją rękę. Zamyka niewidzące oczy. Byleby się schować, byle by nie być tu gdzie śmierdzi odchodami i zbliżającą się śmiercią. Boi się. Też się boje. Że w dzisiejszym, zagonionym świecie, zabraknie ludzi, którzy zechcą ocalić starą Duszę.
Duszka to stary, ślepy koń, na którego ludzie wydali wyrok. Ślepa, zaniedbana, z kopytami które bolą czeka na śmierć. Jeśli nic nie zrobimy, za chwilę pojedzie na rzeź. I choć nikt z nas nie chce myśleć o miejscach kaźni, to one są, istnieją i każdego dnia są w nich zabijane konie jak Duszka.