Na Czarną też wydano wyrok. Jest wyniszczona, kulawa, ma swoje lata. Oślepła na prawe oko, niedowidzi na lewe. Jest też źrebna. Niebawem urodzi. W wielkim brzuchu rośnie jej ostatni źrebak. Gdy maluszek przyjedzie na świat, chwilę go podchowa, a potem poganiane batami, siłą wciągane na linach będą musiały się wspiąć po trapie ciężarówki odwożącej niepotrzebne konie na rzeź. Zostaną zważone i wycenione. Niewyobrażalny ból i strach będą ostatnią rzeczą, jaką na tej ziemi doświadczą.
Ich istnienie zostało zredukowane do statystyk. Będą liczną w spisie zabitych w tym roku koni. Niczym więcej.

Do dnia swojej śmierci, będą żyły w komórce. Na stercie odchodów z rzadka przyprószonych garścią słomy, karmione odpadami z pobliskiej piekarni i owsem, przez szpary w spróchniałych drzwiach obserwować będą świat dla nich niedostępny. Nigdy nie wyjdą na łąkę. Nie pognają przed siebie goniąc wiatr. Nie posmakują wiosennej trawy. Świat o nich zapomniał i nie ma nic dobrego w ofercie.