Te zwierzęta latami uczyły dzieci, młodzież, dorosłych. Ciągnęły bryczki, sanie, kuligi. Gdy tylko mogły, to rodziły co rok, bo to kolejny zysk dla właściciela. Wykorzystane, ograbione z młodości, zdrowia i wolności, na koniec trafiają do handlarzy, a stamtąd jest już prosta droga do ubojni. Wyrachowanie z jakim są traktowane, jest przerażające. I często wcale nie jest tak, że ludzi nie stać na utrzymanie tych zwierząt, po prostu taniej jest je zabić i pozbyć się „darmozjada”. Raz na zawsze.
Brysia też stanęła w kolejce do ubojni. Bo stara. Bo wyniszczona. Bo kulawa. Bo nie daje zysku i nie rodzi. I bez znaczenia jest, że całe życie ciężko pracowała, że się starała jak, tylko mogła. Że z wyuczona bezradnością spełniała wszystkie polecenia i zachcianki człowieka. Że nie było dnia, by ktoś z jej usług nie korzystał. W zamian miała owies, siano, wodę. Dziś nie ma nic. Została sama, choć tak bardzo się starała. Może nawet wierzyła, że kiedyś dadzą jej spokój i przestaną zmuszać do pracy, że będzie miała godną emeryturę. Myliła się, bo w ostatecznym rozrachunku jedyne co się ludziom opłaca, to ją zabić. Jak to mówi znajomy handlarz,

„co z nimi robić innego, skoro nikt ich nie chce? A tak na rzeź zawiozę, parę złotych wpadnie jeszcze, no i się męczyć ze starości nie będą. Same plusy.”