Patrzę na zdjęcie Balbiny i wiem, że wszystko, co najgorsze stanie się teraz. Nie będzie ułaskawienia. Dalszego życia. Godnej starości ani dobrej emerytury. Będzie śmierć z rąk rzeźnika.

Gdy na nią patrzę, to wiem też, że ta stara klacz miała bardzo, bardzo trudne życie. Takie, którym nie chciałby żyć żaden koń. Spędziła je w oborze, rodząc co rok i pracowała zawsze, gdy kazali. Jej dzieci szły na rzeź, a ona kolejny raz do ogiera.

Dla zwykłych, wiejskich Balbin, które mają robić, nie chorować i dać zysk, nikt nie buduje wygodnych stajni, nie grodzi soczystych łąk, nie wzywa się do nich weterynarza, a kowal bywa raz na kilka lat albo i wcale. I jak przyjeżdża to Balbinę siłą i batem upycha się w klatce z rur, wiąże nogi i na byle jak obcina z tych kopyt tyle, co przeszkadza chodzić. Na nic więcej nie zasługują. Takie konie jak Balbina całe życie na łasce ludzi, ciągle na coś czekają. Na to, aż łaskawy pan wsypie owies do żłobu, da wiadro z wodą, podsunie siana. A czasem czekają, aż kij czy bat wróci do swojego kąta. Czekają od źrebaka z pobrzękującym łańcuchem na szyi, aż zacznie się dobre życie, a w tym czasie to życie całe im mija. I gdy Balbina robi się stara, chora, przestaje rodzić albo po prostu już jej nie chcą, jeden telefon rozwiązuje problem. Na podwórze wtacza się samochód handlarza, kilka chwil trwa targowanie. Właściciel bierze pieniądze, handlarza sprawnym ruchem zakłada rzeźnicki sznur, zabiera się Balbinie nawet stary, wysłużony kantar. On nie jest w cenie, a może się jeszcze przydać.