Obracam w palcach paszport klaczy. Typ szlachetny, kilkanaście lat. Bez pochodzenia i bez przyszłości. Maść znaczna. To srokaty koń. Kiedyś była malowana, dziś wysiwiała, a łaty widać gdy jest mokra. Zaglądam na stronę, gdzie są dane byłego właściciela. Jest tylko jeden wpis, sprzed 10 lat. Google, adres i … historia Bajki przestaje być tajemnicą. Przez te wszystkie lata żyła w ośrodku jeździeckim. Zaglądam na facebooka stajni, w której mieszkała. Wiele wpisów. Nawet taki, że czyjś koń kończy 18 lat, przypomnienie, że jest dzień psa, że nogi konia po jeździe warto polewać wodą. Jest zaproszenie na jazdy, a w ofercie nauka opieki nad koniem. Jest też info, że koniom należy się wolne. Czysto, schludnie, zadbane zwierzęta. Dobre opinie klientów. Że troska, że wiedza, że warto.

Są i zdjęcia tej, której szukam. Na niektórych stoi z matką czy bratem. One tam nadal są. Pracują. Dają rozrywkę ludziom. Ostatnie zdjęcia Bajki pod siodłem są z zeszłego roku. Potem informacja, że przez zimę Bajka odpoczywa. Czy miała kontuzję? I czemu kilka miesięcy później straciła miejsce w swoim domu? Raczej nie z powodu braku pracy – stajnia informuje, że listy zapisanych na jazdy ma pełne. Choć korci, nie dzwonię pytać, dlaczego ją sprzedali handlarzowi koni rzeźnych. Nie ma to znaczenia, lina na głowę i w drogę! Jeśli teraz naszłaby refleksja, to ze strachu przed ostracyzmem, a nie z troski o konia. Nie chcę słuchać historii, że nie wiedzieli, że to handlarz, albo że sprzedał ktoś inny bo oni oddali. Zawsze na rzeź oddają inni. Poza handlarzami, którzy mówią wprost, że wywożą na ubój, cała reszta zapewnia, że trzyma konie aż do śmierci… lub wysyła na emeryturę. Ani słowa o tym, że emerytura kończy się chwilę później za bramą rzeźni.