Będąc tam, nie planowałem zaglądać do obory, bo to zawsze dla mnie trauma ale gdy po podwórzu niosło się żałosne rżenie, a mężczyzna nerwowo spoglądał w tamtą stronę, spytałem kto to jest.  Handlarz pokazał mi tłustego kucyka i powiedział, że przywieźli go wczoraj wieczorem, był prezentem dla czyjejś córki, ale nie spodobał się, więc jedzie na mięso. Jedzie dziś po południu!

Łaciaty, okrągły Aruś wpatrywał się we mnie przestraszonym wzrokiem. Tupał, szarpał się, machał nerwowo głową. I co chwilę rżał. Głośno. Rżał rozpaczliwie i powoli. Niosło się to jego rżenie echem po całym podwórzu. Handlarz jak zawsze, gdy dostawał pieniądze, starał się być miły. Starał się, bo gdy tylko Aruś się odzywał, wykrzywiał zirytowany usta, zaciskał dłoń na grubym kiju i wychodziło wszystko to, co miał pod skórą. Stojąc tam, wiedziałem, że gdy zamkną się za mną wrota oddzielające to podwórze od świata żywych, kij zrobi swoje i Aruś dostanie za to wołanie o ratunek. Wiedziałem też, że jego godziny są policzone i jeśli mamy cokolwiek dla Arusia zrobić, trzeba działać natychmiast.

Handlarz nie namawiał na kupowanie kucyka, nie zależało mu na tym, bo konik jest tłusty, nie musi go tuczyć, ale po prostu. Jeżeli mamy go wyrwać z drogi do rzeźni, dziś do godziny 18 trzeba wpłacić 900 zł zaliczki – nie jest ona duża, więc o ile normalnie bym się nie zastanawiał, czy damy radę, to dziś do spłaty jest jeszcze Maniek. Nie będzie łatwo.