Antoś nerwowo grzebie nogą, szarpie się, walczy. W jego oczach widać tylko strach. Handlarz krzyczy na przerażonego konia coraz bardziej i bardziej. Pracownik zaciska mocno rzeźnicki sznur wiążąc zwierzę do stalowego kontenera. Cicho klnie pod nosem i spluwa z obrzydzeniem. Nie uderza kijem, bo jestem i patrzę. Tu miłości do zwierząt nie ma, nie ma też troski, nie ma dobrej opieki. Jest żądza pieniądza, która dawno wypaliła sumienia.

Nie wiem jakimi drogami los prowadził Antosia, ale dom, który miał na pewno daleki był od ideału. Przerośnięte kopyta, wszawica potworna i paniczny strach na widok wyciągniętej ręki. Musiał miesiącami stać nie wypuszczamy, bo gdyby chodził kopyta same by się starły albo odłamały. Nie byłby dzisiaj kulawy. Nie miałby wszy. Nie bał by się wyciągniętej do niego ręki.

Dziś Antosia życie dobiega już końca. Zmarnowano mu je całe, ograbiając z możliwości decyzji, a teraz uznano, że już się nażył. Że starczy. Że ważniejsze są pieniądze, a on sam jest niepotrzebny, zbędny. Niechciany.

Dla Antosia mamy miejsce, mógłby mieć dobre życie, ale by mu pomóc, wiele osób musi chcieć go ocalić. Dobrzy ludzie muszą stanąć po jego stronie. Czy tak się będzie?