Poznajcie Lusię. To kobyłka taka jakich wiele. Ani specjalnie piękna, ani brzydka – taka najzwyklejsza w świecie. Spokojna i podporządkowana. Jej spojrzenie wyraża całkowitą rezygnację. A ten kary maluch obok niej to Lolek. Jak synek. Ma może ze cztery miesiące.

W ich przypadku handlarz nie potrafi nic powiedzieć. Nie ma pojęcia, dlaczego w pewien deszczowy poranek zostały przywiezione do niego, zważone i sprzedane bez zbędnego targowania. Właściciel nie był rozmowny. Wziął pieniądze, zostawił konie i odjechał.

Dlatego nic o nich nie wiemy. Nie znamy historii Lusi i nigdy nie poznamy odpowiedzi na pytanie, dlaczego wkrótce po urodzeniu synka została razem z nim sprzedana właśnie tu, na pewną śmierć. Wiemy tylko, że teraz w ciemnej oborze czekają na swoje przeznaczenie, które wkrótce zjawi się tu pod postacią rzeźnickiej ciężarówki.

Lolek na początku jest przestraszony. Nie pozwala do siebie podejść, ucieka w najdalszy kąt obory. Dopiero złapany przez pomocnika handlarza i na sznurze podprowadzony do mamy, powoli się uspokaja. Lusia przeciwnie, bez oporu pozwala się głaskać, dotykać. Miękkimi, ciepłymi chrapami muska moją dłoń. Tylko jej oczy cały czas podążają za synkiem. A ja wiem, że za kilka dni te dwa cudowne, pełne emocji stworzenia zmienią się w wiszące na rzeźnickim haku połcie mięsa. I dreszcz grozy przechodzi mi po plecach.