Wiesz, jak wygląda paniczny strach? Widziałam go nie raz. Czasem siedzi wciśnięty w kąt starej beczki czy spróchniałej budy, ukryty w stercie stęchłej słomy, pobrzękujący ciężkim łańcuchem na wychudzonej szyi albo ze sznurkiem zaciśniętym tak, że trudno oddychać. Przycupnięty na drżących łapkach patrzy — jak się zbliżasz. Czasem ten strach paraliżuje tak, że już nie ma siły nawet na to, by uciec. Obezwładnia, zabiera kontrolę na własnym ciałem, nad wydalaniem…
Oto Tinka. Trafiła do nas chwilę temu. Stara, schorowana, wychudzona, świerzb toczy jej skórę. Ale to nie on jest najgorszy. Najgorszy jest smutek i przerażenie, z jakim spogląda na człowieka. Gdyby mogła, zniknęłaby. Gdyby mogła, uciekłaby. Gdyby tylko mogła, przestałaby istnieć… Trzęsie się na sam widok człowieka. Cały czas wypatruje skradającego się niebezpieczeństwa.