Szanowni Państwo,
zostałem poproszony o pomoc dla Leosi. Starszej ośliczki, która latami pracowała dla ludzi. Zarabiała wożąc na swoim grzbiecie dzieci. I rodząc małe osiołki. I pozując do zdjęć. I ciągnąć mały wózeczek. I… i… i… W zamian miała dach nad głową i podstawowe jedzenie. Nie miała weterynarza, kowala, miłości ani troski. Była jak rzecz, jak przedmiot użytkowy, który gdy się zużył i zestarzał został wymieniony na młodszy model u handlarza zwierzętami rzeźnymi.
Pojechałem ją zobaczyć, zrobić zdjęcia. Stała tam ze spuszczoną głową. W drewnianej szopce na końcu podwórka, na końcu świata, na końcu życia. Kulawa, zawszona, brudna. Niechciana. Wzdrygnęła się, gdy do niej wszedłem, popatrzyła przez chwilę przekrzywiając głowę, jak gdyby pytała po co przyszedłem. Marchewki z ręki wziąć nie chciała. Nie chciała też by jej dotykać. 

Stała bezsilna, stara, wyniszczona, a w jej oczach nie tliła się już nadzieja na ratunek. Gdy do szopy wszedł handlarz Leosia się przeraziła. Ile tylko miała sił w tych swoich starych, koślawych nóżkach i na ile pozwalała rzeźnicka linka, cofała się do samego kąta. Tam stanęła cała spięta, a jej mięśnie drżały. Bała się go. Bardzo się bała…

Handlarz splunął z obrzydzeniem, dodając, że takie stare ścierwa jak ona to tylko na fermę dla listów się nadają i powiedział, że mam wyjść. Że nic tu po mnie, skoro nie mam gotówki, by ją kupić, bo on czekać nie ma zamiaru. Powiedział, że ją tuczy, że lada dzień wywiezie, bo mu niepotrzebna do niczego. Że wcale by jej nie wziął, ale tamci tylko zamianę chcieli, więc musiał zabrać, a teraz tylko kłopot ma. Nie opowiadał bajek jak co niektórzy, że wywiezie ją na zielone łąki.