Wyobraź sobie, że jesteś małym osiołkiem, który stracił swoją ukochaną mamę i został sprzedany na rzeź. Wyobraź sobie, że nie masz nikogo, kto by Cię wspierał i troszczył się o Ciebie. Nikogo kto by przy Tobie był. Jesteś przerażony. Nie znasz miejsca, gdzie cię wywieźli. Nie znasz ludzi, którzy przynoszą ci jedzenie. Wyobraź sobie, że spędzasz dni w ciemności i brudzie. Kręcisz się w koło, do zakratowanego okienka nie sięgasz, a drzwi są zamknięte. Jest duszno. Śmierdzi odchodami i strachem. Czekasz na zabicie.

Takim życiem żyje malutki Kornel. Sześciomiesięczny osiołek, którego ludzie skazali na ubój. Jego mama umarła, a zrozpaczony i zagubiony malec całe dnie ją wołał. Tego nie mógł znieść były właściciel. Tego nie może znieść też handlarz. Kornel jedzie do rzeźni na już. Śmierć last minute.

Zaglądam do komórki, widzę, jak mały osiołek się cofa. Wyjmuję telefon, ale mężczyzna nie pozwala robić zdjęć w zagraconej oborze. Nim zdążę zaprotestować, Kornel jest wyciągnięty na podwórko. Jest mały i drobny. Oczami pełnymi przerażenia wodzi wkoło, szukając swojej mamy. Nie może jej znaleźć. Trzęsie się ze strachu. On nie wie, co się z nim dzieje i co go czeka. On widzi kij, słyszy krzyk. On czuje się zagubiony i bezradny. On chciałby uciec stamtąd, ale nie ma jak. Ani dokąd. Został na świecie zupełnie, zupełnie sam. Jest zwierzęciem, więc nie ma żadnego wyboru. Robię kilka zdjęć, mężczyzna traci cierpliwość i nerwowo zagania maluszka z powrotem. Gdy zatrzaskują się drzwi, chyba cały wszechświat słyszy jego krzyk rozpaczy.