Borys trafił do handlarza już jakiś czas temu. Właściciel przywiózł go tutaj z kilkoma innymi kucykami. Handlarz, wykupił wszystkie z nadzieją na szybki zarobek. I tak też było z pozostałymi kucykami – bardzo szybko znalazły nowe domy. Niestety, Borys ze względu na swoje umaszczenie nikomu się nie spodobał. Codziennie oglądał, jak kolejni jego przyjaciele wyruszają w podróż do nowych właścicieli. Bardzo im zazdrościł – bo przecież kto by chciał trwać dłużej w takim miejscu? 

Stodoła handlarza to jakby inny, ponury świat. Tutaj nie ma nadziei na lepsze jutro, jedynie strach przed nadchodzącą śmiercią. Słońce dociera tu jedynie przez malutkie okna, więc całą dobę panuje półmrok. Wokół unoszą się opary cuchnących odchodów, sprzątanych zdecydowanie zbyt rzadko. Cisza nie trwa dłużej niż kilka minut, ponieważ stłoczone zwierzęta co rusz rżą i tupią kopytami. Handlarz krzykiem chce sprawić żeby się uspokoiły, ale to oczywiście nic nie daje. Zwierzęta są przerażone i to czego potrzebują to spokój i bezpieczeństwo, a nie kolejny krzyk i hałas. 

I w tym wszystkim stoi malutki Borys. Jedynie teraz handlarz wyprowadził go na chwilę przed wejście żeby mi go pokazać, ponieważ stodoła jest zbyt zatłoczona. Ten kucyk nigdy nikomu nie zawinił. Starał się zawsze być grzeczny i słuchał się swojego właściciela. Nie kopał innych kucyków i zadowalał się garstką owsa i suchym sianem. Nie wiem z jakiego powodu właściciel pozbył się kucyków, ale handlarz wykorzystał okazję. Udało mu się szybko sprzedać wszystkie kucyki – oprócz Borysa. Jest bardzo oryginalnie umaszczony, co mogłoby się nie spodobać dzieciom. One lubią całe białe kucyki lub najlepiej takie w kropeczki. Tak przynajmniej mówi handlarz.