Dziś zadzwonił handlarz, powiedział, że jedną z tych oślic ma u siebie.

Spytałem, czy to mama Guziczka, nie wiedział tego na pewno. Spytałem, gdzie jest druga oślica z tego miejsca. W słuchawce zapadła cisza. Po chwili milczenia dodał, że jak chociaż ta ma żyć, to jutro do południa mam wpłacić 1300 zł zaliczki, albo i ją wywiezie. I się rozłączył.

Kilka minut później dostałem te słabe zdjęcia. Innych nie mam i mieć nie będę. Zuzia – tak jej dałem na imię – jest ode mnie kilkaset kilometrów. Nie wsiądę w samochód i nie pojadę zrobić lepszych, bo bym musiał zostawić nasze zwierzęta bez opieki, a tego zrobić nie mogę.

Szanowni Państwo,
Ja wiem, że na tych zdjęciach niemal nic nie widać, więc będzie trudno uzbierać nawet zaliczkę. Dzwoniłem jeszcze do niego, prosiłem o lepsze, ale powiedział, że nic nie będzie robił więcej. Nie dam Wam też gwarancji, że to właśnie Zuzia jest mamą Guziczka. Wiem tylko, że zabrał je obie, jedna pojechała w piątek do ubojni. Spytałem czemu nie zadzwonił, że obie byśmy ratowali. Powiedział, że było miejsce w samochodzie, trzeba było doładować. A tamta wyszła pierwsza z komórki…
Pewnie była bardziej ufna, bardziej odważna…
Była…