Michalinka i Marcepanka stały w komórce wciśnięte w najdalszy kąt. Malutkie, przerażone, końskie dzieci. Przyszły na świat ale nikt tu na nie nie czekał. Nikt nie chciał ich też kupić. Mimo wielokrotnie zamieszczania ogłoszeń, telefon milczał.
Gdy cierpliwość się wyczerpała, właściciele bez skrupułów sprzedali je na rzeź.

Gdy wchodzę ich chrapki wciągają łapczywie świeże powietrze. Choć obie takie małe to dobrze wiedzą, że tak pachnie wolność. I pewnie przeczuwają, że gdy ponownie zatrzasną się drzwi komórki, zostanie im tylko fetor odchodów. Wyciągam rękę z marchewką, nie podchodzą. Za bardzo się boją. Michalinka chowa się za Marcepanką. Obie młodziutkie, maleńkie. Obie bez swoich mam, są dla siebie jednym oparciem. Jedyną opoką.

W tej obskurnej, śmierdzącej komórce czekają na to co nieuniknione. Za kilka dni huknie przed nimi rzeźnicki trap i wtulone w siebie wejdą na samochód. W akompaniamencie uderzeń małych kopytek o podłogę, będą żegnały się ze światem. I nie wiedzą, że gdy wybije godzina śmierci, zostaną rozdzielone.
Do nieba pójdą jedna za drugą.
Nie razem.