Maryna nigdy nie miała okazji poznać czym jest dobre życie.

Nie trafiła do eleganckiej stajni. Nie znalazła schronienia u miłośnika koni. Nie poznała ludzi, którzy martwiliby się jej losem, dbali i się troszczyli. Byli z nią i dla niej. Od zawsze traktowana jak rzecz, wszędzie bywała tylko przez chwilę. Gdy się znudziła albo stała się zbędna, sprzedawano ją dalej.

O takich koniach jak ona mówi się, że z niejednego żłobu owies jadły. Mówi się też, że są nie do zdarcia. Kiedyś mówili o niej, że to dobry koń. Dobry, bo się nie buntuje, robi, aż się przewróci, no i nie trzeba dużo karmić. Ale to było kiedyś, dziś szturchając długim kijem, mówią, że Marynę trzeba zabić. Jak najprędzej.

Maryna zwiedziła wiele obór i chlewów. Dobrze poznała dźwięk pobrzękującego łańcucha na szyi, wie jak głęboko wrzyna się rzemień od bata. Poczuła nie raz, jak bardzo boli przywołanie do porządku kijem. Zna poganiacz elektryczny. Wie o zbyt ciężkim wozie, niespasowanych siodłach i uprzężach wszystko.

Bezmyślnością, skrzywdzono ją tak bardzo, że dziś napędzana już tylko strachem – atakuje. Podobno bierze pod siebie i tratuje. Mówią, że do niczego się nie nadaje. I żeby nie podchodzić. Mówią też, że w środę o świcie przyjedzie po nią samochód. I że będzie w końcu spokój z Maryną.