Baltazara pierwszy raz spotkałem kilka tygodni temu. Stał w rogu obory, uwiązany cienkim sznurem do betonowego żłobu pełnego owsa. Stał, jadł. Czekał. Ale nie na rzeź. Koń był zamówiony. Kilka dni wcześniej przyjechał pan, obejrzał Baltazara i kazał trzymać obiecując, że niebawem po niego wróci. Ucieszyłem się, że ten nieduży siwek będzie miał dom. To zawsze dobra wiadomość, że zwierzę nie pojedzie do rzeźni. Dałem mu kawałek marchewki, poklepałem po szyi, poszedłem dalej.
Jakie było moje zdziwienie, gdy będąc u tego handlarza miesiąc później znowu spotkałem Baltazara. Stał w tym samym miejscu. Jadł. Ciągle czekał. Gdy spytałem, poirytowany handlarz powiedział, że kupiec się nie odzywa, choć dawno miał go odebrać. Ale słowo jest słowo, więc trzyma go, bo obiecał.
Ale mijały kolejne dni i cierpliwość się wyczerpała. Albo może Baltazar się „przejadł” i cały zysk, jaki miał handlarz poszedł w karmienie konia przez dwa miesiące. Bez względu na to, jaka była przyczyna, zapadła decyzja, że odwozi go do ubojni.
8500 zł kosztuje życie tego biednego konia. Jeśli do piątku uda się uzbierać zadatek – 2000 zł, będzie tydzień na zebranie reszty pieniędzy.

Szanowni Państwo, Baltazar kuleje, ma zaniedbane, poprzerastane kopyta. Nie wiem, czy ten koń da się wyleczyć ani ile to ewentualnie będzie trwało. Nie wiem też ile ma lat. Nie znam jego historii. Tak naprawdę nie wiem o nim zupełnie nic poza tym, że przez dwa miesiące czekał na odbiór. Że ktoś mu obiecał życie i nie dotrzymał słowa.