Świat niechcianych zwierząt zaczyna się, gdy błoto zmieszane z odchodami przylepia się do butów. Gdy zamiast śniegu, resztek trawy i czarnej ziemi jest brud, a w wilgotnym powietrzu unosi się fetor uryny. Bywam w tych miejscach. Spoglądam w oczy zwierząt, które wiedzą, że umrą. Są przerażone i potwornie samotne. Jedne obserwują mnie bez emocji pogodzone z losem, inne starają się jak mogą by zwrócić moją uwagę. Rżą, szarpią się, uderzają kopytem rozbryzgując własne odchody. Upokorzone w każdy możliwy sposób. Ograbione ze wszystkiego co dobre. Gdy przychodzę za jakiś czas, ich już nie ma. Są inne. Kolejne. I kolejne. Ciągle mam nadzieję, że tamte są już szczęśliwe. Gdziekolwiek są. I, że jeszcze się spotkamy… za jakiś czas.
Tekla została sama. Ostatnia z całej stawki. Dziś jedyna u handlarz. Została, bo samochód jadący do ubojni, był pełny. Ale handlarz nie narzeka. Mówi, że pojedzie następnym, żaden to kłopot. Mówi też, że Tekla nie jest stara, tylko nie zacielona, więc zysk może dać tylko jej zabicie.

Uwiązana liną za rogi, rozgląda się przerażona i co chwila ryczy. Zrozpaczona nawołuje te, które już nie mogą jej usłyszeć. Jej strach przed śmiercią jest przejmujący, ale tu, gdzie zwierzęta mają wyłącznie wartość rzeźną, nikogo to nie obchodzi.