Oto Gacuś.
Jeśli dzisiaj nie zrobimy nic, niebawem zostanie zabity.

Gacuś był maskotką rodziny. Towarzyski, łagodny i ufny, lgnął do ludzi. Mówili, że go kochają, głaskali jego długie uszy szepcząc, że jest ich przyjacielem. Obiecali dom na zawsze i opiekę na starość. Ale takie obietnice mają krótki termin ważności i Gacuś pojechał do handlarza. A ponoć przyjaciół się nie sprzedaje. Oszukali go. Jego świat rozpadł się na miliony kawałków. Stracił dom i rodzinę, a za chwilę straci życie.

Z tą swoją całą miłością i oddaniem pójdzie na rzeź. Zrezygnowany i smutny, obojętnie wodzi wzrokiem po handlarskiej oborze, nie mając już nadziej na lepszy los. Nie szarpie się, nie próbuje uciekać, czasem tylko podnosi wysoko głowę jakby zdziwiony, że to życie już przeminęło. Że to już koniec. Że wszystko, co dobre dawno się skończyło i została sama śmierć.

Gdy handlarz wyprowadza go na zewnątrz byśmy mogli zrobić kilka zdjęć, stoi zupełnie spokojnie. Nie ryczy, nie nawołuje już nikogo. Handlarz mówi, że na początku rozpaczał i głośno wołał od rana do nocy. Od kilku dni tylko milczy pogodzony z losem. Czy rozumie, że to jego ostatnie dni, bo termin zabicia został już wyznaczony? Czy wie?