Czesia jest mała i przerażona. Jest też stara. Jest schorowana i niedołężna. Jest zupełnie, zupełnie sama. Ograbiona z młodości, zdrowia, z przyszłości. Właściciel pozbył się jej, bo przestała już się nadawać do jakikolwiek pracy. Potykała się na równej drodze, przewracała pod dziećmi. Nie dawała już rady ani ciągnąć małej bryczki, ani wozić nikogo na grzbiecie. I choć regularnie wozili ją do ogiera, rodzić też nie chciała.

Właściciel skrupułów nie miał, odwiózł starowinkę do rzeźnika i wymienił ją na młodszego kucyka. Sprawnego, ładniejszego, takiego co nie będzie „żarł za darmo”. Handlarz do wymiany wziął dopłatę i linę ze starą Czesią. Uwiązał ją do przyczepy. Długo tu stać nie będzie, we wtorek ma transport do ubojni. Gdy pytałem, czy mu nie szkoda spracowanego konia, splunął i rzucił z pogardą, że „sama jest sobie winna. Mogła rodzić i się nie przewracać, dalej by sobie żyła. A, że nie chciała to, co z nią robić? Za darmo karmić?”