Gdy dziś przed 4 zabrzęczał telefon, było wiadomo, że nie są to dobre wiadomości. Dźwięk dzwonka o tej porze to zwiastun problemów, najczęściej to informacja o chorym koniu w adopcji. Dziś było inaczej. Numer był handlarza, w treści było tylko jedno słowo – „Bierzecie?”, a z telefonu patrzył na mnie biały jak mleko, nieduży kucyk.
Nie było planu na kupno żadnego konia teraz. Koniec tygodnia, długi weekend i Święto Zmarłych, to fatalny czas na zebranie nawet na zadatek. Ale rozum mówi jedno, a serce mówi więcej i głośniej.
Pojechałem.
W stodole stał Alfred. Ponoć mieszkał w drogiej stajni. Robił za maskotkę. Mówili, że grzeczny, ale mówili też, że niepotrzebny jest. Bo w stajni, gdzie konie są droższe od samochodów, nie ma miejsca na sentymenty, litość ani stare kucyki.
Handlarz nie wybrzydzał, zabrał Alfreda, ale trzymać go nie będzie. Wycenił jego życie i transport na 1800 zł i dał mi czas do wieczora na wpłatę 800 zł zadatku (udało się wpłacić zadatek). Jeśli nie wrócę, rano Alfred pojedzie do rzeźni. Nie będzie już po kogo wracać.