Żyjemy w świecie wysyconym przemocą wobec zwierząt. Przez wielu traktowane nadal jak przedmioty użytkowe. Mają dać zysk, rozrywkę, nie stwarzać problemów i nie generować kosztów, bo gdy zawiodą człowieka, tracą wszystko, często łącznie z własnym życiem.

Mamy XXI wiek. Łazik spaceruje po powierzchni Marsa i wysyła zdjęcia, znamy budowę DNA, przeszczepiamy nerki, ręce i serca i choć wiemy, że zwierzę to nie przedmiot i czuje, to wielu trywializuje ich cierpienie. Mając je zupełnie za nic.

Kolorowa arena, migające światła, pióra na głowie. Ozdobne kantarki i cekinowe derki. Na środku człowiek z ładnym batem, który udaje, że nim wcale nie jest. I, że nie służy do tego, do czego służy. Uśmiechnięty treser, zachwycona, roześmiana publiczność, a w centrum biedne zwierzęta. Popisy w cyrku zaspokajają ludzką próżność. I uczą, że zwierzęta są by nas zabawiać. Nic więcej.

Nazwaliśmy je Jaś i Małgosia, by prócz siebie, chociaż imię miały. By w tym świecie wyzysku, który zabrał im wszystko, miały cokolwiek…
Te biedne zwierzaki całe swoje zmarnowane życie spędziły w cyrku. Dziś stare, kulawe, zniszczone latami wykonywania sztuczek i setkami pokazów, już nie budzą zachwytu nawet z pióropuszem na głowie. Kolorowa derka z lśniącymi cekinami już nie zakrywa uszczerbków. Jaś i Małgosia budzą niechęć. Budzą odrazę. I zakłopotanie. Bo w świecie rozrywki dla ludzi, ma być szybko, wesoło i ładnie, a starość nie zachwyca. Ani sprawnością, ani wyglądem.