Pirat chwilę temu miał dom. Został tam po nim wygodny kantarek, niedojedzone siano, kilka ziarenek owsa. Na niego samego wydano wyrok i odesłano na rzeź. Handlarz przyjechał, załadował, zapłacił. Uwiązał w swoim obejściu i najbliższym transportem ma wywieźć go na rzeź. Gdy pytamy o oczko Pirata, mówi, że kupił go już z uszkodzonym. Dopytujemy co mu się stało, ale mężczyzna odwraca głowę i milknie, unika odpowiedzi. Może lepiej, żeby nie mówił. Czasem łatwiej nie znać ich historii, bo bywają takie, o których nigdy nie da się zapomnieć. Gdy podchodzimy, Pirat nerwowo uskakuje. Lina i stary kantar trzymają mocno. Tu, w przedsionku piekła żadne szarpanie już nie pomoże. Handlarz pilnuje pieniędzy, nie da kalekiemu Piratowi nigdzie uciec.

Patrzymy na przerażonego konia, którego nikt już nie chce. Nie wysoki, ładnie umaszczony, gdyby kiedyś trafił w dobre ręce, dziś byłby czyimś przyjacielem. Ale Pirat źle się urodził, a jak się urodził tak i życie mu leciało. Po latach tułaczki mały konik unika dotyku jak tylko może, ale tym jednym sprawnym okiem bacznie nas obserwuje. On dobrze zna życie tyle, że przez pryzmat strachu i cierpienia, jakie zaserwował mu człowiek. Doskonale wie do czego służy bat. Wzdryga się na podniesiony głos. Zbyt szybkie ruchy sprawiają, że próbuje uciec. Spięty i nerwowy jedyne co by chciał, to by wszyscy sobie już poszli.
Może nie jest jeszcze zbyt późno na ratunek?