Gdy wchodzę do stęchłej obory, małe, czarne jak węgielek oczy Zapałki śledzą każdy mój ruch. Nieduża klacz wyciąga ciepłe chrapki w moją stronę, ale nie podchodzi. Nie pozwala jej na to lina rzeźnika i noga, która boli. Szarpie się tylko przez moment, po chwili zrezygnowana opuszcza głowę, zamyka oczy i zrezygnowana cichutko wzdycha. Ona wie, że przegrała życie i ludzie wydali ją na śmierć.

Handlarz ubawiony szturcha kijem przestraszonego kucyka. Pozwala zrobić kilka zdjęć. Mówi, że do niczego się już nie nadaje i zamyka za nami drzwi. Dodaje, że przywieźli ją właściciele, dzieci wyrosły, Zapałka okulała, a jak by tego było mało, jej ostatnie dwa źrebaki urodziły się martwe. Nikt nie ma cierpliwości do koni, które zamiast zysku generują tylko koszty. Wiadomo, takie konie trzeba zawieźć na rzeź, nikt ich nie chce.

Błagam o ratunek dla Zapałki. Jej życie i transport to koszt 3500 zł. By ocalić Zapałkę, muszę do jutra zebrać 1000 zł zadatku, wtedy na spłatę reszty dostanę dodatkowe dni.