Poproszono mnie o ratunek dla Gapcia, konia, który po latach pracy dla ludzi czeka na transport do ubojni. Przyjechał do handlarza po zakończonym sezonie ze stajni rekreacyjnej wraz z trzema kolegami. Jego towarzysze niedoli nie byli krępymi, szarymi konikami jak on. Wyżsi, ładniejsi, w ciągu kilku dni znaleźli domy. Pojechali w świat, dalej pracować na ludzi i owies. Pojechali nie do rzeźni. Nie tym razem.
Z tej stawki koni, których pozbył się właściciel ośrodka jeździeckiego został tylko on, samotny i przestraszony Gapcio. Choć czeka tam, to nikt po niego nie wróci. Nie kupi go też nikt nowy, bo Gapcio ślepnie. Jedno oko ma mętne, handlarz mówi, że na drugie też bardzo źle widzi. Nie pytam, czy badał go weterynarz, znam odpowiedź…

Gdy wchodzę do obory, grubiutki konik kręci się i wierci. Tupie nogą, rży, przekręca głowę. Stara się ze wszystkich sił zwrócić na siebie uwagę, jak by wiedział, że teraz ważą się jego losy. Że w tej jednej chwili może ocalić życie. Ustawia się, pozuje, rozpaczliwie prosi o ratunek, ale w ciemnej komórce trudno zrobić zdjęcie.

Handlarz wyprowadza Gapcia na zewnątrz. Wzrokiem pełnym pogardy spogląda w stronę kalekiego konika. Mówi, że nie będzie czekał nie wiadomo na co i ile. Pozwala mi zrobić kilka zdjęć i po chwili zagania konia na wagę, która wycenia gapciowe życie na 5500 zł. Nie specjalnie jest zainteresowany sprzedażą mi konia, mówi że albo w poniedziałek dam zaliczkę 500zł, albo Gapcio we wtorek pojedzie na rzeź. Koń jest wystarczająco tłusty by mógł na jego śmierci zarobić.