Oto Słomka. Wśród tysięcy koni skazanych na zabicie w rzeźni, widok ochwaconych staruszków porusza najbardziej.  Latami uczone bezwzględnego posłuszeństwa, potulnie drepczą tam gdzie każe człowiek, często ponad siły i możliwości. Zaniedbane, bez wizyt kowala i lekarza, z każdym rokiem mierzą się z coraz większym bólem. Ale mimo to starają się jak mogą, choć ledwo stoją na nogach. Zaciśnięte chrapki, kopyta niczym narty i wygięte małe nóżki, to ich znak rozpoznawczy. I nie poskarżą się, nie mają jak. W milczeniu i bezsilności czekają dnia gdy człowiek uzna, że już się do niczego nie nadają. Jadą wtedy na rzeź.

Słomka też umrze. Niesprawiedliwie i niepotrzebnie. Jeśli teraz nie zrobimy nic, za kilkadziesiąt godzin rzeźnicka, zimna stal uciszy jej rozpacz na zawsze. Wyrok wydany, nie będzie cudu ani ułaskawienia. Nie wróci po nią człowiek, który latami czerpał korzyści z jej pracy. Nie przyjadą dzieci, które godzinami woziła na plecach. Nie zjawi się tu ani ten, ani żaden z poprzednich właścicieli. Bo Słomka stała się zbędna. Na chorych, wygiętych ochwatem kopytkach i nóżkach, ciężko stać, a co dopiero wozić dzieci.

Handlarz mówi, że w zasadzie sama wydała na siebie wyrok tą swoją chorobą. Uderza batem i zagania biednego kucyka do komórki. Dodaje, że „to to tylko na rzeź, że na nic się nie nadaje już. Tylko na zabicie. Nikt takiego ścierwa nie kupi. Bo wstyd to to trzymać„

Wstyd nam za ludzi…