Gdyby ludzie nie wykorzystywali zwierząt, nie poznałbyś dzisiaj historii stareńkiej Marysi. Nie zobaczyłbyś jej zdjęć, nie pomyślałbyś, by się odwrócić i nie patrzeć. By nie czytać dalej. Bo wygodniej jest nie wiedzieć. Gdy się nie wie, nie trzeba we własnym sumieniu rozważać co z tą wiedzą zrobić. I czy ruina kiedyś pięknego zwierzęcia zasługuje na chwilę zadumy, na życie, na pomoc.

Ale ludzie ze zwierząt zrobili maszynki do produkcji pieniędzy. Póki jest popyt, to przecież musi być i podaż. Zadowolony producent, zadowolony odbiorca, a kto by się tam przejmował zwierzęciem. No kto.

Marysia całe swoje życie na fermie rodziła dzieci, które siłą jej odbierano. One szły na rzeź, ona dawała mleko. Do Polski przyjechała, by umrzeć. Dopakowana, bo było miejsce. Wciśnięta pomiędzy konie, młodsze i zdrowsze, nie dała rady ustać. Z samochodu ją wyniesiono, położono w kącie obory. Na stercie obornika. Rzucono garść siana. Dano owies, napojono. Nie, nie z dobrego serca. Za padlinę nikt nie zapłaci, a póki serce bije, da się na uboju zarobić.