Wołają na mnie Bubuś. Wołali. Bo tu gdzie jestem, nikogo nie interesuje jak miałem na imię i co robiłem. Dziś staje tu przed Tobą i proszę o ratunek. Błagam o podarowanie życia. Jesteś dla mnie ostatnią szansą na życie. Ostatnią nadzieją. Bo choć zawsze robiłem co kazał człowiek, jestem nikim i wśród tysięcy zabijanych co rok koni nie znaczę nic. Stałem się zbędny, więc skazali mnie na śmierć. Za chwilę nie będę żył. Nie zasłużyłem na litość, nie ma nikogo, kto by się u mnie upomniał. Bo takie jak ja, wchodzą na rzeźnicki trap. Prędzej czy później. Wyrok zapada, gdy koszty przerastają zarobek. Moje życie się nie opłaca.

Handlarz mówi, że i tak miałem szczęście w życiu, bo mogłem wozić dzieci. Tyle że to szczęście czasem bardzo trudno było unieść. Czasem było zbyt dużo pracy, innym razem wsiadały zbyt duże dzieci. Nie miałem jak odmówić. Bat poganiał, stalowe wędzidło waliło o zęby, gdy nie chciałem iść. Mówili, że uparty jestem, a ja byłem zbyt zmęczony i nie miałem dość sił, by dalej dreptać w kółko. Nikt na to nie zwracał uwagi.

Dali mi spokój, dopiero gdy już nie było klientów, którzy płacili za każdą godzinę mojej udręki. Gdybym wiedział wtedy, że wyślą mnie na rzeź, starałbym się jeszcze bardziej. Jeszcze szybciej przebierałbym nóżkami, a teraz nic już nie zrobię. Wyrok zapadł. Za późno na poprawę. Na życie za późno…