Pestka całe swoje długie życie przepracowała na roli. Robiła co pan kazał, jadła i odpoczywała, gdy pozwolił. Widać po niej, że wykarmiła wiele źrebaków, pewnie kochała każdego z nich bardzo, troszczyła jak umiała. Każdy został jej siłą odebrany. Świat wiejskich koni definiuje zysk, jaki dają. Nie ma w nim skrupułów, empatii, litości. Pestka musiała być przydatnym koniem skoro dożyła tak sędziwego wieku. I za to swoje całe zmarnowane przez ludzi życie spotkało ją tylko wyrachowanie. Za te wszystkie lata służby została sprzedana na rzeź. To się opłacało najbardziej. Nie dano jej spokojnie odejść w domu, w które miejscu tak dobrze znała. Załadowano na trap, sprzątnięto jej obórkę i zapomniano, że była. Handlarz kupił staruszkę licząc na zysk, opasał na ubój. Nie spodziewał się, że Pestce zostało tak niewiele czasu.

Dziś z pogardą spogląda na tego biednego konia. Dobrze wie, że nie zarobi. Wie też, że nie może dłużej zwlekać z pozbyciem się klaczy, bo Pestka odchodzi. I choć bardzo byśmy chcieli by było inaczej, to i my to dobrze wiemy.

Wyprosiliśmy jeden dzień. Jutro rano musimy zapłacić za Pestkę 2700 zł. Tyle da za nią pobliska ferma lisów. Albo damy my. Jeśli nie zdołamy jej odkupić, nie chcesz wiedzieć jak skończy się świat tego starego konia.

Pestka umrze nawet, wtedy gdy ją odkupimy. Umrze może jutro, może za kilka dni, może dany jej będzie miesiąc. Oby więcej. Tu nie będzie cudu, happy endu w Benkowie ani lat dobrej emerytury. Na to wszystko już zbyt późno. Jedyną łaską, jaką możemy jej okazać to podarować dobrą śmierć. Jedyne co możemy dla niej zrobić to podarować jej spokojny ostatni czas i opiekę, aż po kres. To jest bardzo dużo.