Hugo wychodzi na plac, staje, przymyka oczy i zamiera. W słońcu lśnią żebra, guzy biodrowe i sterczący kręgosłup. I tylko oczy nie lśnią. Nie widać w nich siły, choć to wielki koń. Nie widać w nich chęci do życia. Zrezygnowany, markotny i zupełnie obojętny, bez oporu poddaje się temu, co chce człowiek. Ale człowiek od niego już nic nie chce. Bo co chciał, to już wziął. Nie pytał o zgodę. Ograbił Hugo ze zdrowia. Wydrenował go. Zabrał, co się przydało i się go pozbył.

Gdy pytam czemu Hugo tak wygląda, słyszę, że jeszcze niedawno był to piękny koń. Silny, wysoki ogier budził zachwyt. I spokojny był. Pracował, nie buntował się. Ponoć po kastracji został odizolowany od stada i z dnia na dzień marniał. Weterynarz przyjechał kilka razy. Popatrzył, zbadał, bezradnie rozłożył ręce, kazał czekać. Ale czas leciał i z dnia na dzień było tylko gorzej. Wstyd takiego konia wypuścić. Wstyd trzymać.