O tym, że Kasztanka pojedzie na rzeź, wiedzieli wszyscy. To było oczywiste jak wschód czy zachód słońca. Normalna kolej rzeczy. Bezużyteczne konie sprzedawał na rzeź dziadek, sprzedawał ojciec. Taka tradycja.

Tam, gdzie Kasztanka żyła przez ostatnie 20 lat, nikt nie widzi innej przyszłości dla wyeksploatowanych zwierząt niż hak rzeźnika. Gdy tracą siły, gdy nie mogą rodzić, gdy starość siwizną oprószy ich skronie, a mięśnie tracą siłę, przyjeżdża handlarz. Po Kasztankę też przyjechał, stary samochód zawarczał na podwórzu i zastygł. Na trap wprowadził ją właściciel, weszła za nim bez obaw. Pan kazał jej zostać, wziął pieniądze, uśmiechnięty podziękował i odszedł, nie oglądając się ani razu, choć Kasztanka go wołała. Rżała cichuteńko jak co dzień, gdy przynosił jej miskę z owsem i siano. Wołała o ratunek. Błagała o litość. Nie doczekała się niczego. Ani nikogo. Przegrała z ludzkim wyrachowaniem…

Kasztanka jeszcze żyje, ale nie wiemy, czy zdołamy odmienić jej los. Czas na proszenie o pomoc jest fatalny. Wakacje. Inflacja. Wojna za progiem. Strach. Każdy ma swoje ważne sprawy i duże wydatki.