Handlarz szarpie za linę, ale na niewiele się to zdaje, bo Orlik i
Krecik wcale nie chcą się ruszyć. Na szeroko rozstawionych nogach, z
rozciągniętymi bólem chrapach, z napiętym każdym mięśniem i oczami
przepełnionymi strachem znoszą szarpanie i krzyki. Bo bardziej boli
każdy krok niż kolejne uderzenie kijem.

Orlik jest odrobinę większy i starszy. Jest też bardziej chory. Kopyta ma tak  poprzerastane i wygięte, że całe nogi wykrzywiają się przy próbie chodzenia. Gdyby miał mówić, dowiedziałbyś się o ludziach rzeczy, których nikt z nas nie chce usłyszeć. Ale Orlik jest koniem, a konie milcząco znoszą cierpienie. Zamknięte w imadle bólu, nie są w stanie same sobie pomoc. Mogą liczyć tylko na łaskę. Twoją, moją, innych ludzi.

Orlik, choć ledwo stoi, ledwo chodzi, cały czas stara się, chronić Krecika. Zawsze krok przed nim, zawsze z przodu, zawsze zasłania sobą swojego mniejszego przyjaciela. Cały czas się o niego troszczy, opiekuje się nim. Chroni jak umie. Czy idąc na rzeź, też będzie szedł przodem? Bo pójść będą musiały i choć całe życie spędziły razem, tam, gdy przerażenie przekroczy zenit, zostaną rozdzielone. Będą się rozpaczliwie nawoływać, aż rzeźnicka stal uciszy kolejno ich płacz.