U handlarza panują jasne zasady. Jest waga, jest cena za kilogram. Jest bat, rzeźnicki sznur i droga w jedną stronę. Wiedzie ona do prosto ubojni. O empatii ani prawach zwierząt, nikt tu nie słyszał. Zresztą jakie konie mają prawa, skoro ustawa o ochronie zwierząt reguluje, jak można je zabijać?

Gdy otwierają się wrota do obory, dwa małe konie, uciekają w najdalszy kąt. Chowają się za siebie nawzajem, czekając na to, co się zaraz stanie. Są tu od blisko miesiąc, tuczą się. Przez te dni nie widziały słońca ani nieba, widziały za to wiele załadunków koni idących na ubój. Przez ten czas wymykały się śmierci, ale czas ich zabicia został już wyznaczony. Zbliża się dzień, gdy rzeźnicki trap opadnie i dla nich. Powiedzie ich do rzeźni rzeźnicka lina i bat.

Cypis i Oskar. Oskar i Cypis. Dwa odpady hodowlane. Dwa ogierki rasy, na którą są dopłaty. Mnoży się je, bo za to są pieniądze. Klacze idą go dalszej hodowli, nieliczne ogiery dostają licencje na krycie, niewielu wybrańców trafi do pracy w rekreacji. Reszta młodych, zdrowych koni prosto od hodowców idzie na rzeź.  Bo na konie tej rasy jest małe zapotrzebowanie. Sprowadzone na świat dla pieniędzy. Niechciane przez nikogo, żyją do dnia, gdy człowiek uzna, że to już czas.