„Czasami najbliżsi ludzie zdradzają, a własny dom przestaje być miejscem, gdzie możemy być szczęśliwi.” – K. Cast

Misia stoi uwiązana rzeźnicką liną. Handlarz spluwa z obrzydzeniem na jej widok. Z nosa leje się ropa. Ma zołzę, zakaźną chorobę, która kiedyś była zwalczana z urzędu. Dziś zwalcza się ją antybiotykami, ale te trzeba podać, by zadziałały. Dla takich kucy jak Misia, na która już zapadł wyrok, nikt nie będzie wydawał pieniędzy na weterynarza. Koń jest tani, a leczenie drogie. Samo przejdzie, jak mówi handlarz. Po chwili rechocząc dodaje, że jak się pogorszy, to odwiezie ją do rzeźnika.

Przerażona Misia nie chce podejść. Chce zniknąć. Smród ropy miesza się z fetorem obornika. Mężczyzna mówi, że kucka większość swojego życia miała jednego właściciela, na którego pracowała. Pozowała do zdjęć, latem można było ją spotkać na deptaku, gdzie z jej grzbietu korzystały dzieci. Wiosną i jesienią odwiedzała przedszkola. W między czasie rodziła. Dziś, kulawą i zbędną, po latach służby i przynoszenia zysku, właściciel sprzedał ją na mięso.