W oborze handlarza jak zwykle panuje mrok. Słychać tylko niespokojny oddech i stukanie kopyt w betonową podłogę. Mam ze sobą mocną latarkę – czasami tylko ona pozwala mi zobaczyć, co kryje się w tym ponurym miejscu. Zapalam ją i widzę dwie pary przerażonych oczu. Mama i dziecko, przerażony dziki ogierek. Jak zwykle bezimienne, więc w myśli nadaję im od razu imiona. Pysia i Piorun.

Skąd bierze się kolejny raz klacz ze źrebakiem w miejscu, skąd konie trafiają tylko na rzeź? Kto i dlaczego skazuje małe, niewinne i przerażone końskie dziecko najpierw na pobyt w tym mrocznym i napełniającym lękiem miejscu, potem na drogę w rzeźnickiej ciężarówce wśród innych przerażonych koni a potem na rzeźnicki nóż? Kto skazuje matkę, aby patrzyła na cierpienie i śmierć ukochanego dziecka? To są pytania, na które nie dostanę odpowiedzi. Nawet gdy próbuję je zadawać.

Handlarz bierze linę i wyprowadza Pysię z ciasnego, ciemnego boksu na oświetlony zimnym światłem latarki korytarz. Piorun jest przerażony, próbuje uciekać dookoła mamy. Ale tu nie ma dokąd uciec. Piorun tego nie wie, ale Pysia chyba tak. Widać w niej lęk, ale też całkowitą rezygnację. Jedyne co próbuje, to uspokajać swojego przerażonego synka.