Wielki Batory potrząsa głową, jakby nie dowierzał, że już nadszedł ten czas. Że to przeżyte dla ludzi krótkie życie, za chwilę zostanie mu brutalnie odebrane. Uwiązany do ściany nie ma jak uciec, co rusz wali zaniedbanym kopytem o obornik, a jego żałosne rżenie niesie się po podwórzu. Nie chce umierać. Chce żyć. Jak Ty. I jak ja.

O tym, że skończy w ubojni, było wiadomo odkąd przyszedł na świat. Bo gruby, bo ciężki, więc drogi. Nikt nie pyta, czy pójdzie na rzeź, tylko kiedy… bo deklaracje o miłości aż po grób, mają dla takich koni jak Batory krótki termin ważności. Gdy stają się zbędne, niechciane, w oku mgnienia ulatnia się wszystko to co dobre. Znika troska, bezpieczny dom i opieka. W zamian zostaje wyznaczony termin zabicia. O zdanie Batorego nikt nie spytał. Jest tylko koniem, nie ma nic do powiedzenia. Jest zbędny. Koniec.

Polskie ubojnie pełne są niechcianych koni. To proste, bo jeden telefon rozwiązuje problem. Nikt nie pyta czemu. Dla zwierzęcia nie ma litości. Nikt nie rozważa leczenia czy zapewnienia emerytury. Nie ma tu oburzenia na decyzje właściciela. Ciasna rzeźnicka lina na głowę, bat na zad. Judaszowe srebrniki w garść. Był koń, konia nie ma.